Op zaterdag 29 mei werd de tweede editie van de Nepal Run gelopen. Officieel de eerste, nu er gestart werd vanuit een heuse eigen ‘stichting’. De eerste in 2007, was een subliem idee van vriendin Jolanda, die het erg belangrijk vond destijds Geertje te steunen in haar nobele daad; Vrijwillig te gaan tandartsen in het verre Nepal voor de arme plaatselijke bevolking aldaar. Een mooi duwtje in de rug, een hart onder de riem, zo zag Jolanda dat. En zo was het ook.
Het verschil tussen de eerste toen en de tweede nu is niet groot. Hetzelfde parcours werd gebruikt, dezelfde afstanden en zelfs vele gezichten waren onveranderd. Maar toch het voelde anders, de eerste vanuit onze eigen stichting!
Andy, briljant kunstenaar en nog betere vriend, legde zich ook deze editie weer toe op het fabriceren van de prijzen. Was het eerst een klappertanden gebitje omgetoverd tot medaille. Nu waren het twee heuse kiezen op een sokkel en zo was de Wissel Kies en (Melk) Wissel Kies geboren. Dat er gestreden werd voor dit soort bijzondere prijzen mag geen verrassing zijn. Voor volgende editie, want dat het een jaarlijks terugkerend evenement gaat worden moge duidelijk zijn, wordt er weer gestreden om dezelfde bokalen, want het heet niet voor niets ‘Wissel’. Daarnaast denk ik nog opdracht te geven aan Andy voor het fabriceren van een extra prijs. Een soort van rotte kies op zo een zelfde sokkel voor de laatste binnenkomend, een soort van rode lantaarn zoals bij het wielrennen! Maar dat is voor later, nu over tot vandaag de dag.
Aan de start verscheen ruim 100 man en daar waren we weer bijzonder verheugd over. Hardhollers op de 5 en 10 km en wandelaars verzamelden zich aan de start en rondom de spreekstalmeester. Een boel flauwekul, naast de oh zo belangrijke waarschuwingen en regels viel een ieder ten deel en toen ging de toeter en weg was het spul. Op en over het eerste wildrooster richting de fotograaf op kilometer 1. Rechtsaf naar de EHBO post op km 3. En weer rechtsaf langs de Witstaartkievit op kilometer 4, een horde ‘fotografen’ (lees; verrekijkers) passerend en rechtsaf voor de slotkilometer naar de finish.
In werkelijkheid ligt deze finishlijn op 5,5 km en werd deze in een meesterlijke tijd gerond door Thomas Spruit bij de 5 kilometer lopers. Een 2e ronde werd ingezet voor de 10 (eigenlijk 11 dus) km en het spel was op de wagen. Je zag duidelijk wie de ware lopers waren en wat ze wilden. Vijf man waren nog in de race voor het ‘goud’, maar een ware inhaalrace van Thomas van Barneveld was een ieder teveel. ‘Erop en erover’ heet dat in het jargon en zo verslond deze jongeling één voor één zijn medekoplopers.
Aan de finishlijn begonnen de 5 kilometer lopers reeds wat afkoelingsverschijnselen te vertonen en het was voor hen dan ook een zege om de 10 kilometer ‘runners’ aan de meet te zien. Het wachten was nu alleen nog op Paul en Hans en de prijsuitreiking kon worden voltrokken. Dat wachten duurde wat langer dan menigeen gehoopt had en vandaar dan ook mijn idee voor de ‘rotte kies’ volgend jaar te introduceren, dit als stimulans om ook de laatste meters op serieuze snelheid af te leggen. Daar kwamen ze dan moe en voldaan binnen en eerlijk is eerlijk, ik geef het je te doen. In warm weer en dan toch 11 kilometer te moeten hollen. Nee, de mountainbike als mijn vervoermiddel die dag is een geschenk!
De prijsuitreiking was het een na laatste van een zeer geslaagde middag, een mooie Run met een werkelijk schitterende opbrengst door jullie allen. Ik meen dat de 3000 Euro grens gepasseerd is deze dag en dat is een absoluut record! Veel meer dan verwacht en gehoopt! Dank, dank, dank! Tevreden konden wij ons neerzetten in een stoel bij Parnassia. Wij met nog vele deelnemers, onder het genot van een drankje en de nababbel. Op naar volgend jaar!