Op donderdag 9 maart jl. was het dan eindelijk zover. We mochten en konden weer reizen na Corona! De karavaan van tandartsen (3), mondhygiënisten (2) en ondersteunend personeel (2) was er klaar voor. Met Geertje, Hans, Joep, Dianne, Marianne, Djoeke en Jolien vertrokken we naar Nepal. In Kathmandu zou onze Nepalese tandarts Sambhav zich bij ons voegen. Het Hotel the Lemon Tree was niet beschikbaar in de hoofdstad en daarom werd er dit keer uitgeweken naar “the Nepal Cottage Resort” in de Thamel, het oude winkelcentrum van Kathmandu. Zeker geen straf maar een heuse upgrading. Een oase van stilte met een bloementuin van diverse terracotta potten op een rij. Een mooie start om zo te beginnen aan onze missie.
De eerste week werd Maidi aangedaan. Een overwegend Hindoeïstische plek ten noordwesten van de hoofdstad gelegen op een kleine zes uur rijden.
Aangekomen op de campus van een lagere school in de bergen werden we onthaald als koningen. Versierd met diverse gekleurde sjaals en natuurlijk een rode veeg op ons voorhoofd (derde oog) werden de tandheelkundige spullen van de twee jeeps gehaald en richten we een dependance van de school in als dentale kliniek met 6 stoelen! De stichting had heel slim, om kosten te besparen, tandheelkundig ingekocht bij ‘Garg’ een dental Depot in Nepal. Omdat vanuit NL communiceren met dit depot een heuse oefening in geduld en creativiteit genoemd mag worden waren we toch wel benieuwd wat we zouden aantreffen.
Niet alleen qua kwaliteit maar ook qua volledigheid. We waren zichtbaar verrast hoe stevig en goed de spullen en stoelen (uitklapbaar) bleken te zijn. Het werk kon beginnen.
Dat werk bestaat uit het opleiden van de lokale healthworkers om hun een soort van EHBO-handigheid mee te geven in het verdoven en trekken van gebitselementen. Het liefst met de juiste tang.
Zij krijgen dan aan het einde van ons bezoek de nodige instrumenten mee zodat de healthworkers goed beslagen ten ijs kunnen komen op hun post.
Daarnaast wordt op de school het “fit for School” programma van de WHO uitgerold. Het team van leerkrachten krijgt tandheelkundige preventie training en er worden massaal tandenborstels uitgedeeld.
De mondhygiënisten maken zoveel mogelijk zieke monden schoon met tekst en uitleg.
Het mag dan misschien klinken als een druppel op een gloeiende plaat maar dat is het dus niet. Al jaren worden de healthworkers met een medische basiskennis door de stichting opgeleid en geven zo de kennis en kunde door in de ver afgelegen gebieden.
Zo laten we wat na en achter wanneer de karavaan weer doortrekt.
De tweede week hadden we ons kamp opgeslagen in Semjung. Op ca. 1600 mtr. boven NAP verrees daar een nieuw modern ziekenhuis. Wederom ook weer vlak bij een school. Dit hospitaal was geschonken door een lokale gefortuneerde dame zo bleek uit de verhalen.
Een geluk voor ons omdat de sanitaire voorzieningen hier goed waren geregeld. Toch altijd fijn als je na een week hurken voor je behoeftes gewoon weer eens een pot aantreft! De bevolking daar behoort tot de Tamang, een overwegend Boeddhistische gemeenschap met bijzonder vriendelijke innemende mensen.
Om de conditie en het ritme er dagelijks goed in te houden werden er zowaar Yogaoefeningen op het dakterras gedaan onder de bezielende leiding van Yogi Joep.
Shital en zijn Nepalese vrienden; Hari, Sambhav, Balaram, de jeepdriver en niet te vergeten onze meereizende chefkokkie Naran maakten het voor ons op werkelijk alle fronten aangenaam en bijzonder. De dagelijkse Dal Bhat kende vele variaties en verveelde nimmer. Zo organiseerden ze ook ochtendtrekkingen voor de liefhebbers. Ik heb er stevige kuitspieren aan overgehouden!
De tweede week was wat rustiger met patiënten waardoor we meer tijd voor preventie en opleiding over hadden.
Na werktijd werd steevast onze stamkroeg bezocht in een van golfplaten gemaakte keet in het aanpalende dorp. Bier met namen zoals Leopard en Bizon werd door ons oraal gevangen en goed bevonden
“Good times fly when you are busy & have fun” is van toepassing op week 2. Aan alle mooie zaken komt een eind.
De terugweg naar Kathmandu met de twee jeeps was van de buitencategorie te noemen.
Ik rijd nog steeds, met name ‘s nachts in mijn slaap, met de driver mee!
Gelukkig droom ik niet alles en was deze missie naar Nepal echte werkelijkheid waar ik de stichting voor bedank. Wederom een onvergetelijke ervaring rijker. Ik spreek hierbij de hoop uit dat de stichting mag groeien vooral in dadendrang en hulp voor Nepal.
Trots op jullie
Namaste
Joep Rieter